Aankomst in Athene

Och, wat een verdriet! Ik was zo verheugd om mijn vader weer te zien… We kwamen aanvaren en ik stond op de boeg, om mijn vader het snelst tegemoet te komen. Het was erg donker. De zon kwam van achter, dus ik vermoedde dat er weer onweer aankwam. Ik wist dat het niet uitmaakte; we waren zo goed als aan de kust. Toch keek ik achterom. En wat ik daar zag zou een verschil betekenen voor de rest van mijn leven. Ik zag niet een onweerswolk. Nee, wat ik zag was veel dichter bij. Ik schrok zo dat ik in shock raakte. Enkele seconden later beveelde ik de zeilers om zo snel mogelijk de zeilen te verwisselen: op het schip zaten nog de zwarte zeilen, die voor mijn vader betekende dat ik dood was. Voor aankomst waren de witte zeilen nog geheven, maar het kwaad was al geschied. Mijn vader was uit groot verdriet van de rotsen af gesprongen. Eraan denken doet mij zo’n pijn! Op een nacht bidde ik tot de goden, vragend hoe dit had kunnen gebeuren. Op dat moment verscheen Zeus aan mij. Hij zei: ‘Wees niet genadig naar jezelf, want de schuld is aan jou dat je vader is gestorven’ ‘Aan mij?’ vroeg ik vervolgens. ‘Inderdaad, toen jij Ariadne hebt achtergelaten heb je haar gevoelens zeer diep beschadigd. Verscheidene goden hebben haar geholpen wraak te nemen op jou, zoals je had gevreesd. Zij hebben jou en de manschappen doen vergeten over jou afspraak met je vader.’ Daarop verdween hij weer. Ik voel me alleen maar nog schuldiger nu ik weet dat ik mijn vader praktisch heb gedood! Ik zal het mezelf nooit vergeven…