Op weg naar Kreta

De zeereis van de afgelopen tijd was werkelijk waar een ramp. Het begon al toen we slechts een uur aan het varen waren. Het begon te waaien en in de verte in het oosten was een grote onweerswolk te onderscheiden van het zo vrolijke weer in het westen en deze kwam onontkoombaar onze kant uit. Het duurde weinig meer dan een paar uur voordat wij ons in het letterlijk in het oog van de storm bevonden en het was niet erg fortuinlijk dat de storm met ons meewaaide waardoor wij ons maar liefst een maand in dit slechte weer bevonden. Ik ben er zeker van dat als mijn vader dit had geweten, dat hij mij niet had toegestaan om te gaan.
Wat de reis ook niet erg comfortabel maakte is het feit dat de kinderen die als lading werden meegenomen er helemaal geen zin in hadden en ze hebben dag en nacht, tot het laatste uur, gehuild. Het was werkelijk waar oorverdovend. Hoewel ik het zelf niet leuk vond moet ik zeggen dat het toch erg egoïstisch is om me niet in te leven in de arme kinderen die worden vastgehouden, wetend dat ze niet langer zullen leven dat slechts enkele weken. Enkelen, vier voor zover ik weet, hebben niet eens de zeereis overleefd. Zij zijn overboord gegooid en gevoerd aan de haaien. Alles bij elkaar was het een rampzalige reis en ik ben blij dat we in een paar dagen zullen aankomen op Kreta.