Mijn verblijf op Kreta

Op Kreta was het ook zeker geen plezier. We arriveerden met alle kinderen en zij werden in kooien opgesloten. Ik echter, was er vrijwillig en had het recht om rond te lopen in de buurt van het labyrint. Wat er te zien was van het labyrint was een reusachtige stenen muur van wel twintig meter hoog en minstens tweehonderd meter breed. Er was een grote opening waarachter een bocht naar links zichtbaar was in een 90o hoek. Daar bij de ingang kwam ik een jongedame tegen, ze heette Ariadne en vertelde dat ze dochter van de koning was. Ze vertelde ook dat ze nog geen man had en daar zeker naar begeerde, maar voor haar vader echter was geen man goed genoeg. Hoe meer ze met mij praatte, hoe meer ik het gevoel had dat ze verliefd op mij begon te worden. Het gesprek liep dan ook uit op haar vraag aan mij of ik haar mee wou nemen naar Athene. Ik moest het echter wel overleven om terug te keren naar Athene. En ondanks het feit dat ze nog jong was wist ze het op een onontkoombaar sluwe manier te brengen. Zij offerde mij aan om mij te helpen om een weg te vinden uit het labyrint als ik de Minotaurus had verslagen, op voorwaarde dat ik haar mee zou nemen naar huis. Ik zat daar echter niet op te wachten, maar wat kon ik doen? De hulp van Ariadne kon ik heel goed gebruiken. Ik besloot dus om haar hulp te ontvangen. Ariadne gaf me daarom een bol met draad die ik aan de deur van het labyrint moest bevestigen en moest uitrollen naarmate ik verder door het labyrint liep. Die avond moest ik als eerste het labyrint betreden. Ik mocht geen wapens meenemen aangezien het niet de bedoeling was dat ik de Minotaurus zou doden. Dus ging ik zonder wapens het labyrint binnen op zoek naar het monster waarvan ik me nog steeds afvraag waarom hij vlees een: een mens eet geen vlees en een stier ook niet dus het is zeder onwaarschijnlijk dat een kind uit die twee dat wel doet. Hoe dan ook: ik ging op zoek naar het monster en ik kon het al snel horen snurken: het beest was vooruit, een beetje naar links. Om ook echt bij hem te komen bleek een ander verhaal. Het was vrijwel onmogelijk om in het enorme labyrint de juiste plek te vinden. Maar ik wist altijd wel welke richting ik op moest. Na uren proberen heb ik een uitweg gevonden. Het had niet langer moeten duren want mijn draad was bijna op en ik begon hongerig te worden. Het beest openden zijn angstaanjagende ogen toen ik aankwam en stond op. Met mijn blote vuisten heb ik hem vervolgens afgemaakt. Met de draad heb ik de weg terug gevonden en met de kinderen en Ariadne zijn we per schip weggevlucht van het verschrikkelijke eiland. We hebben nu gelukkig geen storm en de kinderen zijn in plaats van verdrietig blij omdat ze gered zijn. Over een uur ongeveer leggen we aan op een eiland genaamd Naxos om uit te rusten. Ik weet nog niet wat ik ga doen met het probleem van Ariadne, dat bedenk ik wel als we op Naxos aankomen.